Humanisme staat pas aan het begin
Er zijn mensen die zeggen dat het humanisme zijn langste tijd gehad heeft. Dat het werk er op zit. De mens is bevrijd uit haar sociale boeien en heeft de grot verlaten. Eind goed al goed. Sommigen vinden zelfs dat het humanisme - dat levensbeschouwelijk-filosofisch-cultureel-sociale emancipatieproject van vrijheid, gelijkwaardigheid en dialoog - de mens op een voetstuk heeft geplaatst. Het individu als nieuwe heilige, ten koste van haar omgeving: mens, dier en planeet. Deze mensen verwarren groeipijn met aftakeling. Het humanisme is niet klaar, maar begint pas net. Zo lang er mensen zijn hebben we elkaar geprobeerd te overheersen. Elkaar te categoriseren en zo te onderwerpen tot beheersbare subjecten. Met godsdienst. Met politiek. Met cultuur. Met wetenschap. Met geld. Zo lang er mensen zijn, zijn er ook tegenbewegingen. Groepen die in opstand kwamen voor een rechtvaardige behandeling en eerlijke verdeling. Totdat het tij gekeerd was, en de onderdrukte de nieuwe heerser werd. Maar pas
